पराई ले तिम्रो सिउदो अनायासै भर्दा खेरि
सबका चेहरा मलिन हुन्छन् मेरो आँसु झर्दा खेरि जस्लाई मुटु ठान्थे मैले उसैसंग छुट्दा आखिर
ढल्छु होला देखेर म स्वयम्बर गर्दा खेरि
युगौ युग बाँच्नु तिमि म जलेर गएपनी
खुशी हुनु सुहाग संग मेरो प्राण मर्दा खेरि
कति काखमा संगै बसी कैयौ दिन कटाएका
याद आउला मेटाईदेउ तल बेशी झर्दा खेरि
रामकृष्ण पौडेल ''अनायास''
गजलकुञ्ज
No comments:
Post a Comment