हिजो आमाहरू अध्यारो कुवाँ बाट
चिहाउदै मनमनै कल्पना गर्थे होलान्
यो जंजिरले बाधेको संस्कार
निरंकुसताको शासन भित्र
कतिन्जेल सिमित रहला
परम्मरा र धर्मको नाममा लादिएका मेरी आमाहरू
शिरै माथिको तातो घामले डामेर
चैतको सुख्खा खडेरि को जमिन जस्तो
चरचर सुकेको मुखमा
अर्ग्यानिक झोलमा मात्तिएका बाबुहरूको
आफ्नै स्वतन्त्र लाइ कुल्चिएका
पाउ भिजेको
पानिले मुख भिजाउदा
सन्तुष्टिको भन्दा मुक्तिको
महसुस गर्थे।
मेरी आमाहरू जसरी
कुँजिएका थिए
छट्पटाइ रहेका थिए
कालो च्यादरले ढाकिएको अन्धकार भित्र
जसरि
निसास्सिरहेका थिए
म मेरि मनमायालाइ भन्ने छु
किताब भित्र लेखिएका स्वतन्त्रता र
नारिका हकका मन्त्रहरू
पढेर नबस
उठ अनि भत्काउ
ति नारिका नाममा लगाइएका बारहरू
च्यात ति काला च्यादरहरू
उठाउ रातो झन्डा
अनि गर बिजयको शंखघोष
हिजो हाम्रि आमाहरू
जुन
हैकमि आदेश भित्र पेलिएर
आफ्ना ईच्छा चाहनालाइ
मन भित्रै कुन्ठाएर पाल्नु परेको थियो
धर्मको नाममा नारिलाइ बन्देज बनाएर
जौ,तिल सँगै अग्नि कुण्डमा होमेर
तातो रापमा आगो ताप्ने हरू
शासक र सामन्ति हरूको
मगज परिवर्तन गर्न
आज तिमिले क्रान्ति गर्न
जरूरि छ मनमाया
हो मनमाया
तिमिले नया ईतिहाँस कोर्नु छ
सदियौ देखि
दबिएर बस्न अभिशप्त मेरि आमाहरूका
ईच्छा,आकाङछा पुरा गर्न
जुन अभिभारा तिमिलाइ सुम्पेको छु
त्यो समाजका कैयौ छोरिहरूको
उन्मुक्तिको बाटो बन्नेछ
भोलि बन्ने कैयौ आमाहरू
त्यो स्वतन्त्रताको फराकिलो आकाश हुदै
बन्द रहेको क्षितिज
उघार्न जानेछन्
इतिहाँसको पानाभरि
ठुला अक्षरमा तिम्रो नाम रहिरहनेछ
क्रान्तिकारि मनमाया
