Surendra Poudel Astafal |
हतारिदै आउने
त्यो हुरी थियो
,
हरपल रूवाउने दूरी
थियो ।
तिम्रो अनुहार पढेर यत्ति रोएँ ,
रूनैपर्ने सत्य त्यो मजबुरी थियो ।
म हारेपछि मात्रै तिमीले जित्यौ ,
शायद यहि अन्तिम मञ्जुरी थियो ।
पर्खेरबसेँ सँम्झनाको दीयो बाली ,
फर्केर न आउने त्यो निष्ठुरी थियो
तिम्रो अनुहार पढेर यत्ति रोएँ ,
रूनैपर्ने सत्य त्यो मजबुरी थियो ।
म हारेपछि मात्रै तिमीले जित्यौ ,
शायद यहि अन्तिम मञ्जुरी थियो ।
पर्खेरबसेँ सँम्झनाको दीयो बाली ,
फर्केर न आउने त्यो निष्ठुरी थियो
No comments:
Post a Comment