तिर्खाएको तिम्रो प्यासको पानि बन्छु भन्थ्यौ

गजल

तिर्खाएको तिम्रो प्यासको पानि बन्छु भन्थ्यौ
संसार देख्ने त्यो आँखाको नानि बन्छु भन्थ्यौ ।

पबित्र छ मुटु मेरो नारायणिको जल जस्तै

त्यसैले त चोखो मनको खानि बन्छु भन्थ्यौ ।

उमेर बैंश जोवन मेरो बढ्दै गएपनि
त्यो दिलमा अटाउने सानि बन्छु भन्थ्यौ ।

ईमान्दार छु जे भने नि सबै मान्छु भन्दै
साँच्चै अब सबै भन्दा ज्ञानि बन्छु भन्थ्यौ ।

दैब पनि हार खाओस् हाम्रो जोडी देख्दा
तिमि बन राजा आखिर रानी बन्छु भन्थ्यौ ।

रामकृष्ण पौडेल अनयास
गजलकुन्ज,चितवन

उपकारी ब्यक्ती सधै झुकेको देख्छु

 गजल

उपकारी ब्यक्ती सधै झुकेको देख्छु
अस्तित्व बिर्सनेहरु आफै चुकेको देख्छु ।

अचेल अरुलाई मान्छे गन्दैनन् यहाँ
त्यस्ता गल्ली र चोकमा भुकेको देख्छु ।

गुन लाउनै हुदैन उल्टै जरो खन्छन्
सोझा र निर्धोलाई झन थुकेको देख्छु ।

दुःख नगरी अर्कैको खानपाए खान्छन्
कुकुरले झै अरुकै ढोका ढुकेको देख्छु ।

गजलकुन्ज,भरतपुर
रामकृष्ण पौडेल"अनयास"

आँशु

आँशु 

हे गरिबका आँखाहरु तिमी कति अभागी रहेछौ
म भेल बनेर तिम्रो दुःख टुलुटुलु हेरीरहेको छु
तिम्रो हरेक पिडा र मर्मलाई म बुझ्छु र त खट्न सक्दीन
अनि छाल झै उर्लन्छु ।
म दुःखीकै संसारमा बास लिन्छु,
मेरो पनि कर्मै खोटो
कहिले काँही त ति शहरको महलमा सुनका बिछ्यौनामा बास बस्नेको आँखामा रमाउन पाए
अचम्म हुने थियो
धन हुनेले पनि आँशु बगाउदा रहेछन् ।

रामकृष्ण पौडेल "अनयास"

                            सत्य कथा


(बिदेशीएकि चोलिको जिवनमा आधारित सत्य कथा )

                              (पात्रको नाम परिबर्तन )

        उ नारायणीको पानी जस्तै पबित्र थिई तर पनि धमिलो आफै हुदैन कि त चलाईदिनुपर्छ कि त भेलनै आउनु पर्छ तर बुझ्दै नबुझि ति आबोध अनि अबला नारि माथिको चरित्र हत्या गर्ने कोषिश गर्दैछ रुबिन ।


कुरा सायद 2064 सालको हुनुपर्छ आँखाभरी टिलपिल आँशु अनि ति तोतेबोली बोल्दै गरेका आमाको काख भात्र ममताको छाँयामा हुर्कने बेलाका साना आँखाका नानि छोराछोरि छोड्दाको पिडा कुन आमालाई गार्हो नहोला अनि घरपरिवार ईष्टमित्र नातागोता छरछिमेकि बाट छुट्टीदा मुटुमा ठुलै ढुंगाले थिचेको अनुभव गर्दै झिनो आशा र ठुलो सपना बोकेर मात्रिभुमि छाड्दै ईजरायल प्रबेश गर्छिन निमा ।
उनको पनि ठुलै सपना थियो होला श्रीमानलाई खुशि राख्ने छोराछोरिको अशल आमा बन्ऩे अनि छोराछोरि पढाउने हुर्काउने र अशल नागरिक बनाउने अनि घरकी जिम्बेवारिक बुहारि बन्ऩे तर के गर्नु लोग्ने मान्छेनै हो आखिर श्रीमान रुबिनले शंकागर्न थाल्यो झन रुबिनको शंकामा साथिभाई छीमेकिले झन साथ दिन्छन र भन्छन "हेर रुबिन ईजरायलमा नेपाली महिलाले शरिर बेचेर पैसा कमाउछन " उस्लाई के चाहियो र यहाँ भन्दा पुर्ण रुपमा नकारात्मक बन्दैजान्छ निमा प्रति ।
बिचरि निमा बिदेशको भुमिमा 18 अठार घन्टा काम गर्छे भोक तिर्खा निन्द्रा भन्दिन बचेको छ 6 घन्टा घरको याद छोराछोरिको संझना र रुबिनको यादमा तस्बिर हेर्दै बिताउछे
निमा केवल शुन्दर र सानो झुप्रो बनाएर त्यो झुप्रोमा आफ्नो परिवार खुशिका साथ बस्दै एक अर्कामा माया र ममता साटासाट गरि जीवन बिताउने उस्को अन्तिम ईच्छा थियो तर अचानक बिरामि हुन्छे कति काम गरोस त बिचरा ! शरिर ले अनि त्यस माथि पनि चिन्ता पिरले ग्रसित निमा
कठै निमा इजरायलको अस्पतालको बेडमा कराउँछे चिच्याउछे छड्पटिन्छे घरको यादले आतिन्छे त्यो भन्दा पनि रोगले च्याप्दाको पिडामा झन्........./

उ भन्छे साथि हरुलाई छोरा छोरीको मुख हेर्छु कृपया यतिकै भएपनि मलाई नेपाल पठाईदेउ म प्राण त्याग्दिन छोराछोरिको मुख नहेरि यदि यदि त्यागेछु भनेपनि मेरो भौतिक शरिर रुबिन सम्म पुर्याईदेउ है नत्र मेरो रुबिन मृत्युको बियोगमा तड्पिन्छ उ पनि बाँच्न सक्दैन कमसेकम मेरो अनुहार त हेरेर चित्त बुझाउछ ।कठै निमा यस्तो भन्छिन् ।




केहि दिनमा निमालाई औषधिले ठिक गर्दै जान्छ बिस्तारै उस्लाई अस्पताले ले डिस्चार्ज गर्छ साथि हरुले कोठामा ल्याउछन एक दुई दिनपछि उ पहिले जस्तै हुन्छे
रोगसँग लड्न उ सफल त हुन्छे तर शंकालु रुबिनको आँखाबाट पबित्रताको नामपाट बच्न सफल हुदिन
कुरा के भने अस्पतालबाट कोठामा आई नपुग्दै रुबिनलाई आफ्नो पिडा,मर्म दुःख र रोगसँगको आफ्नो अन्तर द्वन्दको कहानि सुनाउछु भन्दै आफ्नो कार्यब्यस्थता का कारण केहि समय अगाडि बाट ब्लक गरेके फेसबुक एकाउन्ट पुन खोल्छे आज फेसबुक खोल्न को पाएको मात्र थियो एक्कासि छाँगाबाट खसेजस्तो हुन्छे पुरा ब्रमाण्ड ने ढलपल ढलपल भएजस्तो गरि उसैमाथि पुरा आकाश खसेजस्तो हुन्छे फेसबुकको भित्ता भित्तामा रुबिनले निमाको बारेमा नानाथरि आरोप र निमाको पबित्रताको ठुलै करणी गरेको छ निमा रुन्छे आतिन्छे कराउछे तर उ के पो गरोस एउटी नारिनै त हो कस्ले पत्याउछ यो पुरुष प्रधान समाजमा अबोध पबित्र र ईमान्दार निमाको कुरा ।
झन निमाको दुःख बिदेशिएकि नारिको पिडा मर्मलाई बुझ्नु कता हो कता झन रुबिनको फासबुक स्टाटस सबैले सेयर गर्छन बिश्वभरि सनसनि फैलिन्छ निमाको गल्ति औल्याउछन उता रुबिन आफ्नो बिजय भएको महशुस गर्छ तर निमाको ईज्जत उस्को परिवार र उ माथि जोडिएको ख्याल राख्दैन अनि छोरा छोरिको भबिष्य प्रतिको कुनै बोधछैन बिचरा ति अबोध छोराछोरि आमाको बाटो हेर्दै आजपनि टोलाई रहेका छन उता निमा होसहराएझै बेहाल भएकी छे कहाँ जाओस् कस्को साहारामा बाँचोस् अचेल रुबिनको कुराले निमालाई बिनाकार दोसि र चरित्रहिन नारि ठान्छन् ।
त्यसै बिचमा मैले पनि रुबिनको फेसबुक स्टाटस सेयर गर्ने एक पात्र हुँ "अनयासका पानाहरू गजल संङ्ग्रस " फेसबुक म पनि कागकै पछाडि डौडिरहेको थिए एउटि नारिको भावना बुझ्न सकिन मैले माफि चाहन्छु निमा प्रति।


निमाले मैले फेसबुकमा रुबिनको स्टाटस सेयर भएको देखेपछि मलाई अचानक 2069/12/22गतेका दिन निमाको म्यासेज आयो र मैले सबैकुरा बुझे निमाको म्यासेज मध्ये सानो अंशमात्र जस्ताको तस्तै साभार गरे (होइन भाई तेती खेर मलाई hospital मा बस्नु परेको थियो तेसैले deactivated गरेको थिए फेसबुक , जब hospital बाट फर्किए तेसपछी फेसबुक खोल्दा तेस्तो देखे ........यो सबै मेरो बद्नाम गरिएको हो रुबिन बाट ....उहाले गरेको बदनाम त पचाउने बानि परिसकेकॊ थियो तर अरु बाट पनि आगोमा घिउ थप्ने काम ले गर्दा मन दुख्ने रहिछ ...हजुरहरु कसैको पनि दोस त छैन तेस्तो status नदेखेको भए कसैले पनि तेस्तो लेख्ने मौका पाउन्न थियो ।।। तर सत्य कुरा के हो त्यो कमेन्ट गर्ने गर्नेहरु कसैलाई पनि थाहा छैन ..मन नपरे एकअर्को लाई छोडेर बस्न पाउछ तर तेस्तो public बद्नाम गर्न त नपाउनु पर्ने हो ....तेसै माथि तेस्मा थप थाप पारिएका कमेन्ट हरु।।।। आबस्यक पर्यो भने मैले सबै सत्य तथ्य अबस्य पनि भन्ने छू अहिले यो फेसबुक चलाउन थालेको 2 बर्स पछिको कहानी मात्र होइन बिगत 2046 मङ्सिर 15 गते देखिको दुखद कहानी ...माफ गर्नुस भाई बेला बेला मा म्यासेज send गरेको मा...)

म पनिकुरै नबुझि किन लहैलहैमा लागेको होला रुबिन अझै निमाको बद्नाम गर्दै छ ।उता निमा आफ्नो जिवन रक्षाको लागि र बिना कारको दोष आरोपको दागको लागि मेटाउने आधार खोज्दैछन गुहार माग्दैछन न्यायको अपेक्षा गर्दैछन ।
निमा के गलत हो त ,?
निमा गलत छैन ।अब पाठकको जिम्मा रुबिनलाई के भन्ऩु हुन्छ ?
निमाला कसरि न्याय दिनुहुन्छ ?
क्रमश....

लेखक -रामकृष्ण पौडेल "अनयास"