शिर्षक - आमा

कविता

बिहानै देखि गुँड छाडेर 

अग्लो डाँडाले सुर्यका किरणलाई
ओझेलमा नपार्दै
भुर्र गर्दै चुच्चोमा च्यापेर
चारो ल्याइ बचेरालाइ पालै पालो ख्वाएको
म नियाली रहदा
मेरी आमाको जुनको उज्यालोमा
परेको मधुरो छाया देख्छु
यस्तै
धेरै दिनहरु मारिसकेको छु मैले
भर्खर पिठ्युमा बोकेर फ्याकिएको
गरुङ्गो डोको
जसरि आमाले पिठ्युमा अडाउनु भएको थियो
त्यसैगरी
गलेर लाल्याङ लुलूङ भएको शारीर
थचक्क बस्दै गर्दा
आमालाई आढ़ दिएको छ /

भोकले खुम्चिएको मुख र
बटारिएको पेट हातले समात्दै 

म आमाको पसिना अर्को हातले पुछ्दै
आमाको भोक र पिंडाको कल्पना गर्दै
लुत्रुक्क काखमा निदाउछु /

जसरि कालो बादलले पानि बोकेर हिडछ
जसरि पृथ्बीले हजारौ भारहरु थाम्छ
त्यसरीनै मेरा लागि सपना र
नौ महिनाको भार थाम्नु भएको छ /

म सोच्ने गर्छु त्यो आमाले पिस्ने गरेको जाँतो
जसरि घोटिएर पातलो भएको छ
आमा पनि त्यसैगरी खिइनु भएको भए
अस्तिनै सकिनु हुन्थ्यो /

एक सरो लगाएर आधा गासले
दिनभरी पसिना चुहाउदै
पट्पटि फुटेको बाँझो गरामा
पसिनाले भिजाएर दिनहु सपनाहरु फलाउनु हुन्छ /

समुन्द्रको गहिराइ र पहाडको उचाइ
पनि कम लाग्छ
तर मेरी आमाको मन
त्य भन्दा कैयौ दोब्बर छ
आधा गुन्यो च्यातेर मलाइ भोटो
बनाइ दिदा म खुशीले बुरुक्क उफ्रदै
जुन टिप्न खोज्थे /

काँडाले घोचेर रक्ताम्य हुदापनि
औसेलु र कटुस
मेला बाट फर्किदा कहिल्यै छुटाउनु भएन /

बलेसीमा तप्किएको पानीको मिठो आवाज
र नारायणी सुस्काउदाको मधुर संगीत ले
आफ्नै मनलाई आनन्द तुल्याउदै
कैयौ रात जीवनका कथा सुनाउनु भएको छ /

गुराँस र लालुपाते ढकमक फुलेर
पहाड ढाक्दा पनि
आमाको अनुहारमा रातो,पहेलो हरियो
कुनै रंगका फुलहरु फुलेनन्

बर्षौ पिच्छे बिरुवाले पालुवा फेरिपनि
आमाको जीवनमा सुखका बिहान कहिल्यै पलाएनन् /

आमा बाह्र बर्षमा खोला फर्किन्छ
कुनै दिन हजुरले भन्नु भएको थियो
म त्यहि दिन को प्रतिक्षामा छु
तपाइँका रगताम्मे पैतालाले पखालिएका
ढुंगा हरुले छानो भएको घर बनाउछु /

हो म
तपाईको मनमा निभेको दियो
बालेर यो संसारलाई तपाइको उज्यालोले
नया बिहानी बनेर ब्युताउने छु
आशाका पालुवाहरु पलाउने छन्
मन भित्र गुराँस र लालुपाते फुल्नेछन्

ति सुन्दर सपनाका फुलहरुले
जीवन रंगाउने छ,
म सधै हजुरको गुन्युले सिएको भोटो
सिरानीमा राखेर मेरा सन्ततिको
सुन्दर भबिष्यको कल्पना गर्ने छु /

रामकृष्ण अनायास
कविडाँडा