साइबर युग र प्रेम

कविता
तिमि र म त्यतिबेला पुग्थ्यौ
जतिबेला घाम डुबुल्की मारेर
नदिबाट बाहिर निस्किए जस्तो देखिन्थ्यो
जसरि यौवनले भरिएकी युवती
पानीले भिजेको जिउमा टाँसिएका कपडाले
सरिरलाइ देखाएको सुन्दरता र
धर्ति एउटै देखिए झैँ लाग्छ /
आज पनि उही किनार उही बालुवा
अनि हाम्रो प्रेमको महल बनाएर
भत्काउनु थियो
कुनै अपसोच थिएन
जति बालुवाको महल भत्कन्थे
त्यतिनै हाम्रो प्रेमका जराहरु
हृदएमा तरंगित हुदै फैलान्थ्यो,


उत्तर तिर उभिएका कुमारी हिमालहरु
एक टकले हेरिरहदा
हाम्रो प्रेमले पग्लिन्थे
हाम्रो मनमा उठेका खुशीका उभार हरुले
नदीमा जसरि उर्लिएका छालहरुले
हाम्रो महल भत्काउथ्यो त्यसै गरि
हामि बिचको बारहरु भत्काएर
एक अर्कामा प्रवेस गर्थ्यौ
घाम पनि लजाएर ओजेल पर्थ्यो,

मनमाया तिमीलाई थाहा छ ?
अचेल साइबरमै
नदि,नाला,किनार
अनि
बालुवाकै घर बनाएर
प्रेम गरिन्छ अरे नि ! 

"मनमाया प्रति प्रश्न गर्छिन "

के हाम्रो जस्तो प्रेम पनि साइबरमा गरिन्छ ?
हो मनमाया,
तिमीले मलाइ र मैले तिमीलाई
ह्रदयको अन्तरात्मा बाट आएको
शक्तिबाट प्रेम गरिन्छ
तर,
त्यहाँ गुगलले दिएको शक्तिबाट
प्रेम गरिन्छ,
उनीहरु शारीरका रंग संग खेल्छन्
हामि अन्तरआत्मा बाट निस्केको
मिठो संगीत संग खेल्छौ/

हो मनमाया साइबर युगको प्रेम
र
तिम्रो हाम्रो युगको प्रेम
खोलाका किनार जस्तै कहिल्यै मिल्दैनन्
हाम्रो प्रेम अजम्बरी बलिरहन्छ
तर साइबर युगको प्रेम 

बत्ति गएपछि चारैतिर अध्यारो छाउछ
अनि समाप्त हुन्छ /

हाम्रो प्रेमको सुगन्धले धर्तिनै
मगमगाउछ
साइबर युगको प्रेममा
अत्तरको कृतिम बासनाले
सबैलाई एलर्जी गराउछ मनमाया /

त्यसैले
मेरो देशको माटो
यी हिमाल,पहाड,खोला,नाला संगै
लुटपुटिदै लुकामारी खेल्दै
जव प्रेमको बिउ उमारिन्छ
भोलि त्यै हाम्रो साँचो प्रेमको साँची हुनेछ मनमाया /

रामकृष्ण अनायास
कविडाँडा