आमा र ममता

कविता 

आमा र ममता

एक मिर्मिरे बिहानी
सुर्यले हानेको पहिलो सुनौलो तिर
घरको दलिनमा पर्छ,
दलिनको फेदीमा
जीवन र मृत्युको दोसाधमा रहेका
एकजोडी नवजात पन्छी
आफ्नो प्राणको भिक मागिरहेका छन्
जिन्दगीको सुरुवातको पहिलो चरणमा
आफ्नो परिक्षण गर्दै थिए होलान्
ईन्जिन र पंखाहरु पूर्ण रुपमा
मजबुद भएकि भएनन् भनेर,

दिन संगै सपनाहरु हुर्काएर
स्वतन्त्र हुन चाहन्थे होला बिचरा !
आज आँखा बाट जीवनको
खुशी पोखिएको छ

सायद आमा नै हुनु पर्छ उनीहरुको
घटनास्थलमा अचेत भई
बस्त्रहरु फिजाउदै एकनासले
चिर् चिर् आवाजमा
गुहारको शब्दहरु निकालि रहेकी छे,

त्यहाँ मानविय प्रेम भन्दा धेरै
पबित्र प्रेमको
अश्रुधाराले कोलाहल मच्चाई रहेको थियो
उसलाई उदाउदै गरेको घामको अनुहार पनि
धमिलिएर हराएझै लागेको छ होला ,

पक्कै बावु भने सयौ आमाको
गर्भमा अण्डा हुर्काउन उड्दै होला
जस्का भाले पनि यस्तै हुन्
गर्भिणी बनाएर पुरुषार्थ देखाउन चाहन्छन्

मेरा मस्तिष्कका तारहरु
त्यो मातृ स्नेहले एक्कासी सट गराए पछि
यि अनाम औलाहरुले
मधुरो बतासमा मिसिन लागेको प्राण
आफ्नो हत्केलाले छेक्दै
जीवनको आरम्भ नया बिहानी बाट
गराउन सफल हुन्छ

रामकृष्ण पौडेल ''अनायास''
भरतपुर ,१३ ­कविडाँडा चितवन

कविता - ताल हराएको बाजा

कविता - ताल हराएको बाजा 

बर्षौ देखि जिन्दगीका धुनहरु जन्माई रहेको छ 

पारि डाँडामा लुक्न दौडेको
घाम हेरेर उ,
आज पनि सपनाको सुन्दर कल्पना
गर्न पक्कै छाडेको छैन
सास रहुन्जेल आफ्नो रगत सुकाएर
अरुको अनुहारमा खुशी भर्न चाहन्छ
थोपा थोपा पसिना संग
आफ्ना खुशी हरु पखालेर
दुनियाका ढोकाहरु चाहरिरहेको छ

घुम्ने मेच माथि चिसो हावा खादै
ईन्टरनेटको दुनियामा रमाई रहेको
एउटा विद्वानले कसरि बुझोस् त
उसको पसिनाको परिचय

सदियौ देखि बजाउदै आईरहेको छ
कहिले प्रेमका गीत गाउँछ
कहिले देश दुखेका ब्यथा
कहिले कुमारी आमाका कथा
तर उसको कथा कहिल्यै लेखियएनन्

उ सम्झिदै छ पुराना दिनहरु
उड्दै गएका चराहरु हेरेर टोलाउदै
जीवनको गीत गाईरहेको छ
सुम्सुम्याउदै औलाहरुले बाजा
ताल हरु खोजि रहेको छ /

रामकृष्ण पौडेल ''अनायास''
भरतपुर -१३ ,कविडाँडा चितवन

(तस्बिर वास्तविक)

कविता मनमायाका सपना

कविता मनमायाका सपना 

उज्यालोको पर्खाईमा
अध्यारो लाई चिर्दै
बसेकि छन् मनमाया

थुप्रै सपनाहरु आँखामा बोकेर
शहर पसेकि मनमाया
रहर कै आँदिले अलपत्र बनाएको
उनको सपनाहरु
कहिले सित झैँ खस्छ
र
मुस्कुराउदै हराउछ आफ्नो वरिपरि

आफ्ना शरिरका केहि अंग
असुरक्षित ठान्दछिन् मनमाया
वरिपरि चिहाईरहेका गिद्दका
आँखाहरु देखेर

मन तर्सिंन्छ चट्याङको आवाज झैँ
उनको ओठबाट मुस्कान हराएको छ
तै पनि बिहानी भेट्नु छ उनले

अनुहारमा त्रास बोक्दै
लय हराएको गीत गाउदै
यस्ता रातहरु मारेको दाग ब्युँझन्छ
उनको आँखामा बिहान,

रहरका बिस्कुन सुकाएर मनमा
घामको प्रतिक्षा गरिरहेकी छन्
बादल र तुवाँलो पनि उनको
बिस्कुन भिजाउने दाउ हेरिरहेका छन्
तरपनि मुस्कुराउँछिन मनमाया
किनकि सदियौ देखि
यहि जुहारी चलिरहेको छ

बर्षौ अघि सपनाको सिंगो आकास बोकेर
गाउँ छाडेकी मनमाया
हत्केला भरि सास बोकेर
फेरि फर्कन्छीन् उहि प्रिय शहरबाट

अनि मुक्तिको सास फेर्छिंन्
बचेको शरिरको केहि भागहरुको
सुरक्षा महसुस गर्दै
उहि गाउँमै सपनाको महल बनाउने
योजना गर्छिन मनमाया /

रामकृष्ण पौडेल 'अनायास'
कविडाँडा,भरतपुर

फोटो -मनमाया तमाङ

कविता - ''छापामार''

कविता - ''छापामार''

रामकृष्ण पौडेल 'अनायास

बर्षौ पछि फर्कदैछु उहि गाउँ
जुन गाउँमा मेरा सपना हराएका थिए
अनि भाँचिएका थिए मेरा कलमका निमहरु
बिचरा ! हर्के र मनमायाको अझै
अत्तो पत्तो छैन अरे
मैले जुन दिन गाउँ छाडेको थिए
त्यहि दिन उनिहरुको सम्बन्ध
गाउँलेको नजरमा दोसि ठहरिएको थियो /

पिंडिमा वसेकी सुन्तली भाउजु अझै
आफ्नो पतिको बाटो हेरिरहेकी छन्
सोध्दै थिइन बरा ! मलाई
''कतै देख्नु भयो कि बाबु दाई लाई ?''
मैले थोरै सान्वना दिए
'दाई मुग्लान पसेको हुनु पर्छ फर्केलान एक दिन' /

सुस्ताउदै निस्कन्छु त्यहाँ बाट
मेरी आमा पनि मेरो पर्खाईमा होलिन
कुकुर मलाई देख्दा पक्कै भुक्छ होला
सुघ्छ होला अनि बल्ल छाड्दो हो मलाई /

साँझ पर्दैछ घाम पारि डाँडाको फेदी तर्फ दौडेको देख्छु
त्यो जति दौडन्छ म उतिनै दौडिएको छु
घाम बास बस्दा म पनि पक्कै बास बस्न पुग्छु होला /

बिचमा बाल्यकालको याद दिलाउछ मलाई
यो स्कूल आई पुग्दा
स्कूलका ढोकाहरु झन् जिर्ण छन्
म छिरेर भाग्ने गरेको झ्याल नै भत्किएको छ
जस्ता सबै प्वाल परेको र
खियाले रंगिएको छ
पक्कै वन्द हुनु पर्छ यो स्कूल
त्यहि दिनको भिडन्त बाट /

मास्टर बा को आँखी भौं पनि
फुलि सकेको रहेछ
मोटो चस्मा लगाउदै एकनासले हेरिरहे
मैले नमस्कार गरे
फर्काउने उनको हात काटिएको रहेछ
पक्कै युद्ध कालमा हुनुपर्छ
मास्टर बा ले मलाई राम्रो संग चिनेकाछन्
किनकि उनकै काख बाटै म
खोसिएको थिए छापामार बाट
आँसु पिलपिल पार्दै सोधे मास्टर बा ले
''पक्कै अयोग्य घोषित भयौ बाबु ?''

(कविडाँडा भरतपुर -१३,)

मैले त छोरा लाई स्कुल पठाउनै छाडिदिए

रामकृष्ण ''अनायास''

रातारात महंगी बढायो यो सरकारले
एकछाक छाड्नु पर्ला भन्दैथ्यो सधियारले

मैले त छोरा लाई स्कुल पठाउनै छाडिदिए
थेग्नै गाह्रोभो अब सिमा नाघेपछि बजारले

नया नेपाल बहाना मात्रै रहेछ नेताको
मुकुट हराउदा झन् धिक्कार्दै छ दरवारले

गल्ति गर्नेको राजा चल्छ देशमा अचेल
त्यसैले अपराधि पाउनै छाड्यो कारागारले

कबिडाँडा